Utalentowany działacz kulturalny i jeden z najważniejszych polityków komunistycznej Polski – tak zapamiętali jaskrawą postać w powojennej historii Jacka Kuronia. Był jednym z przywódców opozycji w okresie PRL, działaczem, historykiem i po prostu człowiekiem, który nigdy nie zapominał o rozwoju kultury swojego kraju i zawsze był na czasie głównych wydarzeń w świecie sztuki. W pamięci swoich kolegów, przyjaciół i znajomych Jacek pozostał niezwykle twórczym, kreatywnym człowiekiem o otwartym sercu, dlatego wzmianki o nim wielokrotnie pojawiały się w pracach znanych warszawskich pisarzy i publicystów, pisze warsawyes.com.
Jacek Kuroń jako polityk
Jacek Kuroń urodził się we Lwowie 3 marca 1934 roku, gdzie dorastał do 1946 roku. Jego rodzina przeniosła się wówczas na warszawski Żoliborz, gdzie Jacek mieszkał do końca życia. Od 1949 Kuroń należał do komunistycznego zjednoczenia młodzieży Związku Młodzieży Polskiej, gdzie przez rok pracował jako etatowy instruktor. Jednocześnie przyszły polityk studiował na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Historycznym i był działaczem niezależnego ruchu studenckiego w 1960 roku.
W 1964 popełnił pochopny czyn i wspólnie z Karolem Modzelewskim napisał „List otwarty do partii”, w którym krytykował biurokrację i klasowy charakter reżimu PRL. Został za to skazany na trzy lata więzienia, ale wyszedł na wolność w 1967. W marcu 1968 za organizację strajków studenckich Jacek Kuroń po raz drugi znalazł się za kratami.
W 1975 roku Jacek brał udział w organizowaniu protestów przeciwko poprawkom Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Działacz był zaniepokojony życiem ludzi, ich bytem i pracą, więc przez całą swoją karierę polityczną próbował zmienić te warunki na lepsze. Był jednym z doradców Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, gdzie poznał swoją drugą żonę Danute, która była również działaczką nielegalnej „Solidarności” i rektorem Uniwersytetu im. Jana Józefa Lipskiego w Warszawie. W wyborach prezydenckich w 1995 roku Jacek Kuroń zajął 3 miejsce.
Działalność kulturalna działacza
Jacek Kuroń został zapamiętany nie tylko jako działacz społeczny, bo wśród swoich czytelników zasłynął jako utalentowany pisarz. Potrafił jasno przedstawiać swoje poglądy i opinie, argumentować je i prowadzić dyskusję. Jacek nie miał jednak specjalnych umiejętności pisarskich, dlatego redaktorzy pomagali mu w jakościowym kształtowaniu swoich myśli. Zadeklarował to sam działacz, chociaż przeglądając jego korespondencje z żoną, które ujrzały światło dzienne w osobnej publikacji w 2014 roku, można zauważyć jego wyjątkowy styl autorski. Mistrzowsko władał słowem, potrafił wyrazić swoje uczucia na papierze ze szczególną czułością i delikatnością. W swojej książce „Wiara i wina. Do i od komunizmu”, którą Jacek wydał w Warszawie w 1989 roku, pisarz bardzo wnikliwie opisał swoje uczucia do swojej wielkiej miłości – pierwszej żony Grażyny. Czule nazywał ją Gajka. Niestety zmarła w stolicy w czasie stanu wojennego w latach 80.
Gajce poświęcił więcej niż jedną swoją historię. Między małżonkami panowała tak silna miłość, że zauważyli ją nie tylko przyjaciele, ale wszyscy, z którymi się spotykali. Grażyna była dla Kuronia wszystkim: przyjacielem, wsparciem, oporą i domem, do którego zawsze wracała jego dusza. „Zapewniała mi komfort istnienia, bez niej byłbym nikim” – mówił o niej sam polityk.
Poza pisaniem Jacek często uczestniczył w życiu warszawskiego Studenckiego Teatru Satyryków (STS). Tam często przychodził, aby organizować spotkania polityczne i oglądać przemówienia swoich kolegów.